Προωθείται μια σημαντική μεταρρύθμιση, δίχως να έχει προηγηθεί εξαντλητικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους παραγωγικούς φορείς. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα μιας χώρας έχουν επιπτώσεις όχι μόνο στις ζώσες αλλά και στις αγέννητες γενιές -κυρίως σ’ αυτές- και απαιτούν χρόνο, μελέτη και ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις.

Στην προκείμενη περίπτωση, η μεταρρύθμιση που προωθείται διαρρηγνύει τον ενδογενεακό και διαγενεακό χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης, παραβλέπει τα υψηλά ποσοστά ανεργίας της χώρας (κυρίως στις νεότερες γενιές), δε λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία έχουν καταρρεύσει πλήρως οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που κρατούσαν τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα επιμένει στις θέσεις του για δημόσιο και δίκαιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης με εγγυημένες συντάξεις και παροχές, με προστασία των συνταξιοδοτικών – κοινωνικοασφαλιστικών παροχών, με διατήρηση του αλληλέγγυου χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης, με ταχεία και απρόσκοπτη έκδοση συνταξιοδοτικών αποφάσεων κύριων και επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ παροχών, με την άμεση χορήγηση προσωρινής σύνταξης.

Δυστυχώς, οι νεότερες γενιές με τα υψηλά προσόντα, τις ελάχιστες επαγγελματικές ευκαιρίες και τους χαμηλούς μισθούς, αποστερούνται της δυνατότητας να συμμετάσχουν σε ένα διάλογο που αφορά κυρίως το δικό τους ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μέλλον. Κυρίως όμως δεν προβλέπεται η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στη Διοίκηση του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης, δηλαδή όλων όσοι εκπροσωπούν τους ασφαλισμένους του νέου ταμείου. 

Τα συνδικάτα δε θα σταματήσουν να αγωνίζονται για τις δίκαιες και σοβαρά μελετημένες θέσεις τους, επιδιώκοντας διαρκείς αλλαγές και βελτιώσεις σ’ ένα ασφαλιστικό σύστημα που καμία Κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να δώσει συνολική λύση, παρά μόνο επιμέρους παρεμβάσεις και ρυθμίσεις.